Dom bijących serc

Dom Bijących Serc" to drugi tom "Królestwo Wron" autorstwa Olivii Wildenstein i kontynuacja losów Fallon.

Fallon kobiety, która wciąż mnie drażniła.
Choć trzeba przyznać, z jednej strony potrafi być dobrą przyjaciółką i przeprosić za swoje błędy, z drugiej zaś jest uparta, impulsywna i często działa bez zastanowienia.
Słyszeliście przysłowie-na złość mamie odmrożę sobie uszy? No to, to dziewczę jest chodzącą definicją tego stwierdzenia.

Do tego dochodzą jeszcze inni bohaterowie, którzy z głupiej bohaterki robili jeszcze głupszą.
Zamiast powiedzieć co i jak- w końcu tu chodzi tak jakby o jej życie- to trzymali wszystko w tajemnicy. Fakt, sama też za bardzo nie dociekała.
Zachowywała się jak rozkapryszony bachor. Aż musiałam sobie sprawdzić ile lat, to dziewczę ma.
Naiwność, że wróci do Luce i będzie jak wcześniej, była naprawdę męcząca.
Że Dante, nie pozwoli jej zrobić krzywdy- śmieszna.

Czasami miałam ochotę wejść do tej historii przywalić głównej bohaterce patelnią (najlepiej gorącą) wrócić do rzeczywistości i sprawdzić, czy podziałało. W razie co powtórzyć.

Może gdyby częściej słuchała, co się do niej mówi lub dopytała, byłoby mniej niezręcznych sytuacji.
Dante, coś knuje, to jest pewne jak amen w pacierzu.
Zaczynają się dziać dziwne, rzeczy a w tym wszystkim nasza bohaterka jak zwykle jest na celowniku. Przepowiednia, którą poznaje wcale, jej nie cieszy, a tym bardziej nie ma zamiaru tego robić.
Więź, jaką ma z królem wron, traktuje jak zło. Choć sama sobie zaprzecza, bo nie chce mieć z nim tej więzi, ale jak coś się dzieje, to nagle korzysta z niej bardzo chętnie.

Lorcan stara się ją chronić, mimo że po tylu latach nieobecności, ma sporo spraw do załatwienia. Co oczywiście z temperamentną Fallon nie jest łatwe, bo przecież ona nie będzie nikogo słuchać, i jest panią własnego losu.

Ogólnie to sporo mam “ale” do tej części, stąd naprawdę mam przeogromną nadzieję, że w kolejnym tomie, który czeka już na regale, wszystko się wyjaśni i że osoby, które robiły, z głównej bohaterki totalną amebę umysłową, wezmą poprawkę na to, że istnieje coś takiego jak komunikacja, i że można komuś coś wytłumaczyć za pomocą słów, a nie zbywaniem czy półsłówkami.

Dom Bijących Serc" to drugi tom "Królestwo Wron" autorstwa Olivii Wildenstein i kontynuacja losów Fallon.

Fallon kobiety, która wciąż mnie drażniła.
Choć trzeba przyznać, z jednej strony potrafi być dobrą przyjaciółką i przeprosić za swoje błędy, z drugiej zaś jest uparta, impulsywna i często działa bez zastanowienia.
Słyszeliście przysłowie-na złość mamie odmrożę sobie...

Sam zarys historii bardzo mi się podoba, tak samo stworzony świat przez autorkę. Mam problem jedynie z Fallon, niby dorosła ale tak nie do końca. Czasami mam wrażenie że ma 14 lat a nie 22. Oby w 3 tomie było lepiej. Muszę kupić ale nie mam potrzeby mieć na już więc poczekam na jakąś promocje :p

Sam zarys historii bardzo mi się podoba, tak samo stworzony świat przez autorkę. Mam problem jedynie z Fallon, niby dorosła ale tak nie do końca. Czasami mam wrażenie że ma 14 lat a nie 22. Oby w 3 tomie było lepiej. Muszę kupić ale nie mam potrzeby mieć na już więc poczekam na jakąś promocje :p

Nadzieja. Miałam nadzieję, że będzie lepiej. Jednak tutaj nie dzieje się nic i wszystko. Fallon czyli główna bohaterka dalej jest naiwną, dziecinną dziewczyną. Kompletnie nie rozumiem jej fochów i robienie na złość wszystkim dookoła aby pokazać że wszystko zrobi sama. Nie widzi nic po za czubek własnego nosa, po 3/4 książki zawiłych sytuacji politycznych i rozmyśleń głównej bohaterki... W końcu mamy ten romans na który chyba każdy czekał, ale oczywiście coś musiało się spier*** . Nie wiem jakim cudem przeczytam trzecią część. Może dzięki NADZIEJi, że główną bohaterka stanie na wysokości zadania, przymknie się a zacznie słuchać. Co ja mówię po plot twist na końcu, nie wiem jaka jest nadzieja na happy end Fallon. Ale za końcówkę daje 6/10, no i za ten świat...

Nadzieja. Miałam nadzieję, że będzie lepiej. Jednak tutaj nie dzieje się nic i wszystko. Fallon czyli główna bohaterka dalej jest naiwną, dziecinną dziewczyną. Kompletnie nie rozumiem jej fochów i robienie na złość wszystkim dookoła aby pokazać że wszystko zrobi sama. Nie widzi nic po za czubek własnego nosa, po 3/4 książki zawiłych sytuacji politycznych i rozmyśleń głównej...

Ja rozumiem, że to tylko przeciętna seria książek dla rozrywki ale... czy autorka na prawdę chce nas przekonać, że mężczyzna, który wielokrotnie przekracza granice osobiste głównej bohaterki (nieustanne czytanie w myślach bez jej zgody, nierespektowanie odmowy i uczuć bohaterki, zatajenie informacji, ograniczanie, zazdrość, zabranianie wszystkiego, co mu się nie podoba) jest ideałem mężczyzny? Tylko dlatego, że jest (jak zwykle) niesamowicie przystojny i potrafi doprowadzić bohaterkę do orgazmu za pomocą magicznego dotknięcia palcem? Toksyczne, toksyczne wzorce.... Sama historia też średnio się trzyma kupy, motywacje bohaterów często nieracjonalne, nielogiczne, niewyjaśnione. Jednym słowem -MEH.

Ja rozumiem, że to tylko przeciętna seria książek dla rozrywki ale... czy autorka na prawdę chce nas przekonać, że mężczyzna, który wielokrotnie przekracza granice osobiste głównej bohaterki (nieustanne czytanie w myślach bez jej zgody, nierespektowanie odmowy i uczuć bohaterki, zatajenie informacji, ograniczanie, zazdrość, zabranianie wszystkiego, co mu się nie podoba)...

Współpraca reklamowa @wydawnictwonowestrony

Dzisiaj mam dla Was kilka słów o kontynuacji „Domu trzepoczących skrzydeł” od Olivii Wildenstein, czyli „Dom bijących serc”.

Fallon po uwolnieniu króla Wron przebywa w Podniebnym Królestwie. Nie zagrzała tam jednak długo miejsca i wraca do Luke gdzie, nie ma co ukrywać, nie jest mile widziana…

Niestety ale działania i decyzje Fallon momentami mnie strasznie irytowały… mimo to jednak to jej decyzje doprowadzały do wielu sytuacji, które nadawały atrakcyjności historii.
Ta część poszła bardziej w romans i to on góruje w tym tomie. Myślałam, że będzie jednak trochę więcej polityki, może poznamy lepiej Podniebne Królestwo. Niestety nie tym razem. Akcja rozpoczęła się tak na dobrą sprawę dopiero pod koniec tomu, a końcówka i jej przebieg był dla mnie sporym zaskoczeniem. To właśnie dzięki temu co działo się na koniec mam ochotę sięgnąć po kontynuację.
Jeśli w pierwszym tomie Dante był nie do wytrzymania to tutaj przerasta sam siebie… Gdy tylko się pojawiał miałam ochotę przeskoczyć dalej i dosłownie olać jego fragmenty. Natomiast Lore ♥️ jego powinno być jeszcze więcej, zdecydowanie sceny z jego udziałem były atutem tej książki. Fajnie, ze pojawiał się nie tylko w kwestiach romantycznych, ale także politycznych.

Pierwsza część była dla mnie o wiele lepsza. Niestety zauważam w ostatnim czasie tendencję u różnych autorów do rozwlekania akcji i tutaj mamy taki zabieg. Jeśli podobał się Wam pierwszy tom to ten też będzie okej, ale jednak zabrakło tego czegoś. Książka po prostu była okej i pewnie sięgnę po kolejny tom, ale nie zachwyciła mnie.

Współpraca reklamowa @wydawnictwonowestrony

Dzisiaj mam dla Was kilka słów o kontynuacji „Domu trzepoczących skrzydeł” od Olivii Wildenstein, czyli „Dom bijących serc”.

Fallon po uwolnieniu króla Wron przebywa w Podniebnym Królestwie. Nie zagrzała tam jednak długo miejsca i wraca do Luke gdzie, nie ma co ukrywać, nie jest mile widziana…

Niestety ale działania i decyzje...

Wkurzył i rozczarował mnie ten tom 😬

Wkurzył i rozczarował mnie ten tom 😬

Nie mogłam się oderwać i natychmiast proszę o ciąg dalszy. Powrót do Królestwa Wron był jak tulenie się ciepłym kocem w zimowy wieczór.

Byłoby 10/10, ale niestety, nasza główna bohaterka była momentami naprawdę tępa. Żałuję, że była bardziej bystra i że nie była w stanie dogłębnie i z uwagą słuchać Morrgotha. Oszczędziło by to wielu niezręcznych sytuacji...

Władca Nieba to bez wątpienia moja ulubiona postać. Uwielbiam jego dystans, poczucie humoru, oddanie i wiarę, że skoro Fal jest jego przeznaczoną, to jest tą jedyną. I koniec. Jego wyznania miłości... Poruszające. Wiele razy zbierałam szczękę z podłogi. Bo pomimo, że jego lud nie ufa Fallon, Lore wie ile ona dla niego zrobiła, że wyruszyła w podróż na poszukiwanie wron nie wiedząc tak naprawdę nic. Ani o nim ani o sobie. Ani o tym co przebudzenie Lora dla niej znaczy.

Cała idea Poddniebnego Królestwa mi się podoba. Wyidealizowant świat gdzie każdemu jest dobrze, gdzie do życia nie potrzeba pieniędzy a każdy jest sobie równy. No może poza Panem Nieba.

Czekam jeszcze na przebudzenie mocy Fallon, jestem bardzo ciekawa do czego będzie zdolnya nasza Mała Ptaszyna. Skoro jest ta jedyną króla, na pewno jej zdolności też będą unikatowe.

I może to malostkowe ale doceniam te drobne elementy jak to że troszczy się o zwierzęta. Jak to że jest w stanie zaufać ludziom takim jak Gabriel, bo widzi w nich dobro i nie ocenia. Bo jej przyjaciele, chociaż czasem traktuje ich z watpliwymi zaszczytami, są zawsze dla niej ważni. Zawsze zadba by ich przeprosić zawsze martwi się tym jak ich potraktowała j zawsze jest gotowa by zrobić wszystko by jej wybaczyli. To właśnie składa się na jej osobowość.

Samo zakończenie też wyrwało mnie z butów, nie spodziewałam się że Bronwem okaże się tą która zdradziła.

Liczę że w finałowy tomie czeka mnie więcej burz, piorunów. Ale liczę też na przebłyski słońca i momenty bezchmurnego nieba.

Nie mogłam się oderwać i natychmiast proszę o ciąg dalszy. Powrót do Królestwa Wron był jak tulenie się ciepłym kocem w zimowy wieczór.

Byłoby 10/10, ale niestety, nasza główna bohaterka była momentami naprawdę tępa. Żałuję, że była bardziej bystra i że nie była w stanie dogłębnie i z uwagą słuchać Morrgotha. Oszczędziło by to wielu niezręcznych sytuacji...

Władca...

Momentami się nudziłam, a Fallon była irytująca , ale druga połowa i końcówka mi to wynagrodziły.

Momentami się nudziłam, a Fallon była irytująca , ale druga połowa i końcówka mi to wynagrodziły.

Dla mnie przygoda z Dzieckiem Fallon kończy się na 2 tomie. Momentami miałam wrażenie, że autorka się z nas czytelnikow nabija i specjalnie robi żenujące sceny, przegięte schematy i stereotypowe akcje w stylu "każda bohaterka musi mieć zniewiescialego BFF geja" Nie no serio? Mamy 2024.
Mogą sobie w tych tunelach to teraz i do wioski Smerfów zawędrować, kompletnie mnie to nie interesuje. To wielkie połączenie Lore i Fallon to jak królik z kapelusza. Zero kiełkowania i wzrastabia, po prostu "węgorz " na stół i Fallon in love.
Dziękuję, powodzenia .

Dla mnie przygoda z Dzieckiem Fallon kończy się na 2 tomie. Momentami miałam wrażenie, że autorka się z nas czytelnikow nabija i specjalnie robi żenujące sceny, przegięte schematy i stereotypowe akcje w stylu "każda bohaterka musi mieć zniewiescialego BFF geja" Nie no serio? Mamy 2024.
Mogą sobie w tych tunelach to teraz i do wioski Smerfów zawędrować, kompletnie mnie to...

Pierwsza część mnie zachęciła do przeczytania kolejnej, miałam nadzieję na rozwój bohaterki i więzi między nimi, niestety nic takiego się nie stało. Główna bohaterka jest tak głupia i ciężka do życia, że dziwię się że jeszcze się przez przypadek nie zabiła, więź między głównymi bohaterami prkstycznie nie istnieje oprócz mentalnych rozmów, niby są sobie przeznaczeni ale nie ma między nimi niczego romantycznego i nie widać żeby miało się to zmienić, a szkoda. Niestety nie sięgnę po trzecią część bo tą ledwo dałam rade skończyć.

Pierwsza część mnie zachęciła do przeczytania kolejnej, miałam nadzieję na rozwój bohaterki i więzi między nimi, niestety nic takiego się nie stało. Główna bohaterka jest tak głupia i ciężka do życia, że dziwię się że jeszcze się przez przypadek nie zabiła, więź między głównymi bohaterami prkstycznie nie istnieje oprócz mentalnych rozmów, niby są sobie przeznaczeni ale nie...